COVID DIARY
A SPACE FOR UNCERTAINTY
ผลของโควิดต่อโลก
ไม่ได้กระทบแค่การใช้ชีวิตของผู้คน
แต่นำไปสู่การกลับคืนมาของหาดทราย ท้องทะเล ปะการัง ผืนป่า ภูเขา อากาศ ท้องฟ้า และธรรมชาติทั้งปวง
ทุกสิ่งอย่างกำลังวนกลับไปสู่จุดเดิม จุดที่เคยสวยงามดั่งเก่า
ก่อนที่มนุษย์ทั้งหลายจะเข้าไปย่ำยีให้มันเสื่อมสภาพ
ก่อนที่สถาปนิกผู้ไม่พึงระวังทั้งหลายจะมารุกล้ำ ทำลายทิ้งสภาพแวดล้อม
เพียงเพราะต้องการสร้างอาคารให้ได้วิวที่ดีที่สุด แนบชิดธรรมชาติที่สุด
ถ้าสถาปนิกเป็นวิชาชีพที่ต้องหาความสมดุลของทุกสิ่งเพื่อสร้างสถาปัตยกรรมให้กับโลก
ในช่วงของความมืดมัว อึดอัด ไม่ชัดเจน เหนือการควบคุม ไร้ซึ่งขอบเขต และอนิจจังเช่นนี้
อดคิดไม่ได้ว่าการออกแบบสถาปัตยกรรมจะดำเนินไปในทิศทางใด
เมื่อศตวรรษที่แล้ว Le Corbusier เคยกำหนดลักษณะสถาปัตยกรรมห้าประการที่เป็นต้นแบบให้กับสถาปัตยกรรมยุคโมเดิร์น
และเป็นการเปลี่ยนโฉมสถาปัตยกรรมในยุคนั้นไปอย่างสิ้นเชิง
ในวันนี้เมื่อการทำงาน การเรียน การใช้ชีวิตดำเนินไปบนโลกที่สัมผัสไม่ได้จนชินชา
การแสดงความรู้สึก จับมือ โอบกอด กำลังจะกลายเป็นสิ่งพิเศษ
ผลงานที่เกิดจากการทำมือไม่ใช้เครื่องจักร กำลังจะกลับมาเพราะผู้คนโหยหาสิ่งที่จับต้องได้
ความยืดหยุ่นในการปรับเปลี่ยนของทุกภาคส่วนกำลังจะกลายเป็นเรื่องจำเป็น
และขอบเขตของการเชื่อมโยงแบบไร้พรมแดน กำลังจะหมดไป
สถาปัตยกรรมที่ทำให้รู้สึก
สถาปัตยกรรมที่สัมผัสได้
สถาปัตยกรรมที่ปรับเปลี่ยน เลือนลาง ไม่แน่นอน
สถาปัตยกรรมที่เกิดจากการข้ามผ่านข้อจำกัดเดิมๆ
สถาปัตยกรรมเช่นนี้ จะกลายเป็นผลงานที่สำคัญของโลก
จะกลายเป็นสิ่งที่ผู้คนเพรียกหา หวนระลึกถึงรากเหง้าที่ได้จางหายไป
เช่นเดียวกับธรรมชาติที่กลับคืนสู่ความสมบูรณ์
เช่นเดียวกับคำสอนในศาสนาที่ไม่เคยแปรเปลี่ยน
สถาปัตยกรรมที่เกิดขึ้นใหม่นี้จะหยั่งรากลึกลงไปในจิตใจ
แม้ผู้คนที่เห็นภาพมันจากโลกเสมือนก็ยังรู้สึก
รู้สึกได้ถึงอารมณ์ในสถาปัตยกรรมที่สถาปนิกรังสรรค์ขึ้นมา
A Space for Uncertainty
ที่ว่างอันเลือนลาง
แต่ปรากฏชัดเจนในห้วงลึกของความรู้สึก
The impacts of the COVID-19 on our world
Are not only limited to our living,
But also the revival of the beaches, oceans, coral reefs, forests, mountains, air, sky and all nature.
They all now return to their past, resuming their beauty,
Before being devastated by humans,
Before being trespassed by careless architects who have destroyed the environment,
Only for their projects to have the best views and closest to the nature.
If an architect is a profession in which one needs to find balance of everything in creating architecture,
In the current time of gloom, frustration, obscurity, unruliness, boundlessness and impermanence,
One couldn’t help wondering to which direction architecture would soon turn.
Last century, Le Corbusier’s ‘Five Points of Architecture’ led to Modernism,
And completely changed architecture at the time.
Nowadays when we grow accustomed to working, studying and living in the touchless world,
Emotional expression, holding hands and hugging will soon become special.
Hand-, rather than machine-, made products will make a comeback as people yearn for touchable things.
Flexibility in adaptation of all sectors will become necessity,
And limits of borderless connection will vanish.
Architecture that makes us feel,
Architecture that we can touch,
Architecture that changes, blurs, wavers,
Architecture that develops from overcoming old restrictions,
This new architecture will bring about major works of the world.
People will reach out for it, recollecting its vanishing roots,
The same way the nature regains its fertility,
The same way religious doctrines never change.
This new architecture will be deeply rooted in our hearts:
Even those who only see it in the virtual world can feel
All the emotions created by the architects.
A Space for Uncertainty:
An obscure space
Becomes clear in the depth of our minds.