WHEN IS ART (MUSEUM)?

TEXT: KANOKWAN TRAKULYINGCHAROEN
PHOTO: RAFAEL GAMO
COURTESY OF WHY / SPEED ART MUSEUM

(For English, please scroll down)

สำหรับพิพิธภัณฑ์ทุกรูปแบบ ยุคนี้คือ “ยุคเศรษฐศาสตร์ของเวลาว่าง” ที่ธุรกิจแต่ละกลุ่มต่างพยายามแย่งชิงเวลาอันแสนมีค่าของเราในวันหยุดสุดสัปดาห์ โดยทั่วไปแล้ว คนวัยทำงานมีวันหยุดสุดสัปดาห์ประมาณหนึ่งวันครึ่งถึงสองวันต่อสัปดาห์ และพวกเขาก็มักมีสิทธิ์เลือกทำอะไรก็ได้ที่เขาอยากทำ แต่เขามีทางเลือกอะไรจริงๆ หลงเหลืออยู่บ้างสำหรับเสาร์อาทิตย์กัน? … งานบ้าน จ่ายตลาด ช้อปปิ้ง กินข้าว ดูหนัง เดินเล่นในสวนสาธารณะ ฯลฯ  เมื่อกลุ่มเป้าหมายคือฝูงชน ข้อเสนอที่ผลิตเพื่อคนหมู่มากจึงเกิดขึ้น และเบื้องหลังตัวเลือกแต่ละตัวต่างก็มีทั้งกลไกอุตสาหกรรมที่มีมูลค่าทางเศรษฐกิจทำงานอย่างไม่หยุดซ่อนอยู่ และหนึ่งในสารพัดความเป็นไปได้ของคนเราในการ “ใช้เวลาว่าง” ก็คือการเดินดูงานจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์ 

Speed Art Museum ใน Louisville ผลงานของ กุลภัทร ยันตรศาสตร์ จาก wHY architecture บอกเราได้ดีถึง การดิ้นรน การสร้างความเปลี่ยนแปลง และกลวิธีในการสร้างความลื่นไหลของกิจกรรมและการสัญจรของผู้คนในท้องถิ่นของพิพิธภัณฑ์ ภายในกรอบของ “เศรษฐศาสตร์ของเวลาว่าง” หลังจากชนะการประกวดแบบในรอบสุดท้ายที่มี Bernard Tschumi, BIG – Bjarke Ingels Group, Gluckman Mayner, Henning Larsen, SANAA, Snøhetta และ Studio Gang แล้ว กุลภัทรใช้เวลาอีกกว่า 7 ปีทำให้โปรเจ็กต์นี้เป็นจริงขึ้นมา โดยล้อรับกันกับวิสัยทัศน์การบริหารพิพิธภัณฑ์แบบสวนกระแสของ CEO ของ Speed Art Museum อย่าง Ghislain d’Humières

For museums of all shapes and forms, this is the time of the  ‘economy of time killing.’ Each industry and business fights for  the valuable free time that we spend on our weekends. In general,  everyone is entitled to do whatever they want and our choices for  how to spend that time may range from running errands and  cleaning the house to grocery shopping, going to a mall, dining out,  going to a movie, walking in a park and so on. With the mass as  the target group, different objectives are made to attract the  interest of the collective crowd. Behind the variety of choices  lies the industry’s mechanism of high economic value  that never ceases to operate and one of the many possibilities  for how people spend their ‘free time’ is visiting  museums.

The Speed Art Museum in Louisville, Kulapat Yantrasast’s  project, is an interesting depiction of struggle and  an attempt to create change and utilize methods to facilitate  the flow of activities and circulation in a museum within  the frame of the ‘economy of free time.’ After being shortlisted  amongst competitors of the design competition with big names such as Bernard Tschumi, Bjarke Ingels Group  (BIG), Gluckman Mayner, Henning Larsen, SANAA,  Snøhetta and Studio Gang being amongst the crowd,  Yantrasast from wHY Architecture and KNBA spent over  seven years materializing the project whose program  and design mimic the vision of Speed Art Museum’s CEO,  Ghislain d’Humières and his unorthodox management.

Yantrasast once described in AD Interview that the concept of architecture is seen as an interface of communication.  He discussed the role of architecture as a facilitation of space where people meet and interact. This may seem to be nothing new, but this project unfolds how the process in which simple architectural language is used to create a device does help transform the abstract concept of  ‘Acupuncture Architecture’ into a concrete end result.

There are several other options of architectural styles one can adopt to create an interface of communication for a particular type of art and cultural space. But the debate can go on forever and one can only hope for a substantial conclusion to be made. In this case, what can also be discussed is the architect’s facilitation of the method that is utilized to create a common ground where the conversation among and between users themselves and the space is substantially ignited within the framework of a specific architectural language.

The keyword ‘decentralization of service spaces,’ such as cafés that attract an unfamiliar crowd to the museum,  may take a longer time to maneuver. The continuity of the flow of spaces and activities inside the program between the old building constructed in 1927 and the  5,574-square-meter North Pavilion is designed to possess a continuity of space allowing for both physical and visual connection. It is brought about by the details of the building’s shell, which embraces the right amount of natural light through the use of fretted glass while maintaining a sense of connectivity between the space and surrounding community. Every section of the museum’s space  (especially the ones on the first floor) can be used as a stage that accommodates an event while the passers-by outside of the museum are given the same visual access to what’s going on inside. Such manipulation of the program turns the stage into a ‘common ground’  where conversations flow between buildings and are physically defined by time, place and the audience’s points of presence. Collectively, every element contributes to the program’s expansive network that opens itself up to the outside world, far from any seclusion and inaccessibility.

The role of the architect in this project, therefore, revolves around the creation of a series of mechanisms. The architect determines the mechanism as a device that stimulates dynamic movements that take place outside of the project’s physical territory. It works similarly to a pacemaker of a  heart disease patient. The presence of the architecture triggers the pulse of the community, keeping it alive and open to new conversations and exchanges. In this case,  the role of architecture is improving the heartbeat of the project and its surrounding community, keeping the blood pumping and the vital signs invigorated. The attempt is achieved through the specification of a series of architectural compositions where a structure is loosely built,  not to lead but to render high flexibility. It serves the fundamental requirements as a museum and initiates conversations between people. In the real world, architecture is not the solution to every dilemma but it does help us handle the complexity and conflict of the modern world, particularly in the time when an Internet-connected screen becomes our new organ and it is ‘through’ this screen that almost all our relationships take place.

why-site.com