ป้ายกำกับ: Soopakorn Srisakul

TEXT & PHOTO: SOOPAKORN SRISAKUL

(For English, please scroll down)

ในการเป็นคนกรุงเทพฯ และบางทีก็ปริมณฑล​ ยิ่งเป็นพนักงานออฟฟิศด้วยแล้ว​ ภาพ​สัตว์​ต่างๆ ที่ปรากฏ​ในช่องมองภาพ​มันทำให้ผมรู้สึกประหลาด

เช้าวันอาทิตย์ที่ช่วงปลายปีแสงแดดยังถูกกรองด้วยหมอกฝุ่นที่พัดมาจากไหนสักแห่ง​ ผมมาหยุดยืนที่โถงกลางนี้เป็นที่แรก​ 

เธอคอยาวและตัวใหญ่​กว่าเป็ด​ มัดกล้ามเนื้อดันให้ขนขาวฟูนั่นมีมิติและถ้าสองขาหน้านั้นเป็นมือ​มันคงผ่านอะไรมาเยอะ​​ โดยไม่ต้องเข้ายิม​ หน้าท้องเธอมีซิกแพ​็ค​ ที่ปลายขนเธอยังมีเศษฟางติดอยู่เลย​ ตอนที่ตาเราประสานกัน​ผมไม่เห็นตัวเองในนั้น​ ผมฟังเสียงจากข้างหลังและข้างนอกนั้นยังเป็นปรกติ​ ปากของเธอยังขยับตอนที่ผมได้ยินเสียงซากกระเบื้องใต้รองเท้า​ ​

เผื่อคุณยังไม่รู้​ ผมมาที่นี่เพื่อถ่ายภาพอาคารที่พรุ่งนี้จะเริ่มรีโนเวทเป็นบูทิคโฮเทล​ ว่ากันว่างานดีไซน์ยิ่งมีมิติเมื่อมันเชื่อมโยงอดีต​ และเมื่อคุณบินให้สูงหน่อยจะเห็นแขนที่กุมมือกับปัจจุบัน​ และหากอดีตของที่นี่ก่อร่างผ่านถ้อยคำ​ ภาษาเหล่านั้นจะมีเพียงน้ำเสียงของพวกเรา

ใกล้ๆกันนั้น​ น้องตัวอ้วนเริ่มย้ายที่​ เศษหินย้อยจากเพดานเริ่มหล่นใส่หัวย่นๆเมื่อพุงที่พับเริ่มแบะออก​ ถึงกระนั้นการขยับฝูงทั้งฝูงก็ไม่ทำให้มันไถลไปจากรอยไหม้เดิม​มากนัก​

บนผนังถ้ำแห่งความเงียบ เซ็นเซอร์กล้อง​บันทึกการส่งเสียงของสรรพสัตว์​ เมื่อใดที่กระจกสะท้อนภาพเลื่อนกลับ​ ผมยังมองไม่เห็นตัวเองในนั้น​ ปลดล็อคขาตั้ง​ ยกกล้องขึ้นสูงเท่าสายตานก​ นั่นก็ไม่ทำให้ผมสูงกว่าเงาตุ่น

กระถางธูปวางหน้าโถงบันได​ พื้นที่ปะทุขึ้นมาคล้ายฟองลาวาเดือด​ นกไม่มีหัว​ งูที่น้ำลายราดพาดบานประตู​ ตัวอ้นไม่มีขาตรงชานพักบันได​ ตัวหน้าเหลี่ยมปากเล็กๆสีห้าตัวฝังร่างกลืนไปกับผนัง ผ่านมาจนชั้นบนสุด ผมสูดกลิ่นเมืองด้วยความเหนื่อยหอบฟังเสียงข้างนอก​ทุกอย่างยังเหมือนเดิม​ เป็นความเงียบที่เป็นปรกติมา​ตลอด 9 ปี

นิทรรศการภาพถ่าย “Animal” (สัตว์ไร้เสียง) โดย ศุภกร ศรีสกุล จัดแสดงระหว่างวันที่ 22 มิถุนายน – 4 สิงหาคม 2562 ที่ Window gallery and cafe

_____________

ศุภกร​ ศรี​สกุล ช่างภาพประจำนิตยสาร​บ้านและสวนรวมทั้งรูมแมกกาซีน​ นอกเหนือจากถ่ายภาพแนวสถาปัตยกรรม​แล้วมักถ่ายสิ่งใกล้ตัว​ (ตัวอย่างง่ายๆ เลยคือแฟน)​ ทำให้มีโอกาส​แสดงงานตามแกลเลอรี่บ้างประปราย​ อย่างงาน ​photo essay ชุดนี้ก็เช่นกัน​ เป็นงานภาพถ่ายอาคารที่ถูกไฟไหม้ในช่วงเหตุการณ์​ใกล้ตัวเราเมื่อ 9 ปีก่อน

Living in the city of Bangkok and, at times, its outer district, especially as an office worker, the images of animals appear in the viewfinder give me a strange feeling.

 On a Sunday morning in the final month of the year when the sun is heavily filtered by a restless mass of dust flown from some unknown places, I stop and stand still in middle of this foyer.

I see her long neck and she looks bigger than an ordinary duck would. Her muscles accentuate the volume of her feathers, making them look more dimensional somehow. And if those two legs were here hands, I figure they would have gone through quite a journey. Without having to go to a gym, the six packs on her stomach are clearly visible.  A couple of stems of hay are on her feathers. When our eyes meet, I don’t see myself in her vision. I listen to the sounds from the back and everything seem normal outside. Her mouth continues to move when I hear the ruins of tiles move underneath my feet.

Just in case you don’t know, I am here to photograph the building whose renovation set to commence on the next day would eventually turn the place into a boutique hotel. It has been said that a design reaches a more dimensional level once it connects itself to the past. If you were able to fly high enough, you would see an arm reaching out with a hand grabbing on to the present. And if the past of this place was built upon words, the language it spoke would be made up of our uttered voices. 

Nearby, the stout figures start to move from their position. The stalagmites on the ceiling begin to fall on their crumpled heads as the folded tummies stretch out. But even with the entire flock now moved, it didn’t go that much farther from the existing burnt surface. 

On the walls of the cave of silence, the camera’s sensor operates and records the sounds of the animals. The mirror reflects an image, but I still can’t see myself in it. I discharge the lock of the tripod, raise the camera to be in the same level as the bird’s eyes, but it doesn’t make me go any higher than the shadow of the groundhog. 

A bowl of burned out incense sticks is placed at the front of the staircase. Space erupts like blazing lava. I see the headless bird, the snake with saliva spreading across the door frame, the limbless bamboo rat at the staircase’s landing, the four or maybe five rectangle-face creatures whose bodies merge almost seamlessly into the surface of the wall. On the top floor, I inhale the smell of the city with exhausting pants, ears listening to the outside noises. Everything is the same. The silence is still there; like it always has been throughout these past nine years. 

“Animal”, the photo exhibition by Soopakorn Srisakul. Set to open on 22nd June 2019, the exhibition will take place at   Window gallery and cafe  until  4th August 2019.

_____________

Soopakorn Srisakul Photographer of Home and Garden and Room magazine who takes picture of, not just beautiful works of architecture, but everything around him (his girlfriend, for example) with exhibitions at galleries here and there. This series of photo essay captures the inside of a building burnt down during an incident that took place in Bangkok 9  years ago.

Soopakorn Srisakul