Category: PHOTO ESSAY

PHOTO ESSAY : THE SUBTLE ACT OF RAW AND SOLID BY THICK AND THIN

TEXT: RATCHADAPORN HEMJINDA
PHOTO COURTESY OF THICK AND THIN

(For English, press here)

ไม้ เป็นผลผลิตที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติจากต้นไม้นับร้อยชนิดที่แตกหน่อและยืนต้นตระหง่าในป่าใหญ่ท่ามกลางฤดูกาลที่เปลี่ยนไปนับหลายสิบปี ด้วยความหลากหลายของแหล่งกำเนิดและพันธุ์ ไม้จึงเรียกได้ว่าเป็นวัสดุที่คาดเดาไม่ได้ ทั้งสีสันและลายเสี้ยนที่มนุษย์ไม่อาจกำหนดได้เอง และบ่อยครั้งจึงเป็นเรื่องที่ท้าทายเป็นอย่างมากในการดึงอัตลักษณ์และคุณสมบัติของไม้มาใช้ ซึ่งต้องอาศัยทักษะฝีมือของช่างไม้ผู้มีประสบการณ์และความชำนาญเป็นพิเศษ Thick and Thin เชื่อในคุณค่าของไม้ทุกชนิดที่มีความงามอย่างเป็นธรรมชาติและยากที่จะเลียนแบบได้ เริ่มต้นจากความตั้งใจที่จะถ่ายทอดเรื่องราวคุณค่าของไม้สู่การออกแบบผลิตภัณฑ์จากไม้ที่สะท้อนวิธีคิด ปรัชญาการใช้ชีวิตและความสัมพันธ์ของผู้คน อีกทั้งแฝงเรื่องราวต่างๆ ผ่านกระบวนการได้มาของวัสดุ และองค์ความรู้ในการทำงานไม้เพื่อส่งต่อไปสู่คนรุ่นหลัง

‘The Subtle Act of Raw and Solid’ สี ลายเสี้ยน และความไม่สมบูรณ์แบบโดยธรรมชาติของไม้ คือเสน่ห์และเอกลักษณ์อย่างหนึ่งที่ไม้สร้างสรรค์ให้แก่เรา และนี่คือคอนเซ็ปต์และหลักการทำงานของ Thick and Thin Studio ที่เริ่มต้นทดลองทำงานไม้จากการคัดเลือกไม้แต่ละแผ่นเพื่อนำมาขึ้นชิ้นงานด้วยวิธีต่างๆ และใช้เทคนิคงานไม้ที่เหมาะสม จนได้โครงสร้างที่แข็งแรงพร้อมเผยเนื้อแท้ของไม้โดยปราศจากการปรุงแต่งใดๆ 

จากไม้หนึ่งท่อนถูกเลื่อยและไสอย่างประณีต ก่อนจะนำมาวางเรียงต่อกันด้วยเทคนิคประสานแผ่นไม้จนได้โครงสร้างที่สมมาตรและแพทเทิร์นจากสีและลายเสี้ยนที่น่าสนใจ นี่คือเบื้องหลังการสร้างสรรค์ ‘TOUGH’ เก้าอี้ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากความใหญ่โตและหนักแน่นของต้นไม้นำมาตัดทอนรูปร่างรูปทรงเพื่อสื่อถึงความรู้สึกที่มั่นคงและแข็งแรง ซึ่งถูกประกอบขึ้นด้วยชิ้นส่วนต่างๆ ที่สอดประสานกันอย่างลงตัว เป็นการสื่อถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ที่ต้องเผชิญความยากลำบาก อดทน และฝ่าฟันสิ่งต่างๆ มาด้วยกัน ขณะที่ ‘TIGHT’ ม้านั่งไม้ยาวที่ดีไซน์ออกมาอย่างเรียบง่าย ที่แต่ละชิ้นส่วนของไม้ถูกประกอบเข้าด้วยเทคนิคการเข้าไม้แบบโบราณ โดยไม่ใช้ตะปูหรือน็อต เพื่อสื่อถึงเรื่องราวข้อต่อของความสัมพันธ์ที่เน้นแฟ้น กลมกลืน และเป็นหนึ่งเดียว คุณค่าของไม้จึงพิเศษมากกว่าการเป็นแค่วัสดุ เพราะเมื่อไหร่ที่ไม้มาเจอกับความคิดสร้างสรรค์และงานออกแบบ อาจเกิดความเป็นไปได้ หรือการค้นพบใหม่ๆ ที่ไม่รู้จบ นั่นคือสิ่งที่ Thick and Thin เชื่อมั่นมาโดยตลอด

facebook.com/thickandthin.studio

PHOTO ESSAY : BETWEEN US

TEXT & PHOTO: KUNLANATH SORNSRIWICHAI

(For English, press here)

ผมคิดที่จะสอนลูกสาวให้มีทักษะใหม่ๆ เพิ่มเติม สอนกันวันนี้ เรียนตอนนี้เลย ทำได้เลย ไม่มีผิดถูก ไม่มีกฎเกณฑ์ อยากทำก็ทำ ถ้าทำแล้วดีมีความสุขก็ทำต่อไป ก็เลยหยิบกล้องออกไปถ่ายรูปและกลับมาพร้อมรูปและเรื่องราวมากมาย

“สิ่งรอบๆ ตัวมีความน่าสนใจอยู่เสมอ ลองมองหาดู มุมมองของแต่ละคนก็มองไม่เหมือนกันอีก สนุกดีนะลูก”

นับจากวันนั้นผ่านมาเกือบสี่เดือน สิ่งที่ทำมันสนุกและมีความสุขจริงๆ

_____________

กุลนาถ ศรศรีวิชัย เรียนครูศิลปศึกษา ทำงานออกแบบ ชอบศิลปะ งานออกแบบ และความเงียบในสวนเย็น, แม่แตง

facebook.com/kunlanathtua

PHOTO ESSAY : SCALA IN MY MEMORY

TEXT & PHOTO: AMATA LUPHAIBOON

(For English, press here)

ผมรู้จักสกาลาครั้งแรกตอนอยู่ ม.4  สมัยนั้นที่เตรียมอุดมจะไม่มีเรียนทุกบ่ายวันศุกร์ เวลาช่วงนั้นเป็นเวลาทองที่ผมจะตระเวนดูหนัง นอกจากโรงแถวๆ สยามสแควร์ เช่น สกาลา สยาม ลิโด และแมคเคนน่าแล้ว ก็จะมีโรงวอชิงตันบนสุขุมวิทที่เป็นทางผ่านรถเมล์กลับบ้าน ผมคุ้นเคยกับสกาลาเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกัน สกาลาเปิดใช้ในปีเดียวกับปีที่ผมเกิด ตอนอยู่เตรียมอุดมผมจะดูหนังได้เฉพาะวันศุกร์ แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยแล้วสบาย จะดูตอนไหนก็ได้ เดินไปสยามดูหนังกลับมาเรียนต่อก็ได้ พอเริ่มทำงาน ผมก็จะมาดูหนังแถวนี้แทบทุกอาทิตย์ ดูหนังเสร็จก็กินข้าวนิวไลท์ ซ้ำ routine นี้เป็นร้อยๆ ครั้ง 

เวลาผ่านไป โรงหนัง standalone ก็ทยอยปิดไปทีละโรง จนปี 53 โรงหนังสยามไฟไหม้ ก็เหลือแต่ลิโด สกาลาเท่านั้น ลิโดพยายามปรับสู้โรงแบบ multiplex โดยแบ่งเป็น 3 โรงเล็ก โรงสวยน้อยลงแต่ก็มีหนังให้เลือกมากขึ้น สกาลาก็จะได้ฉายหนังที่เพิ่งเข้าหรือหนังที่น่าจะมีคนดูเยอะหน่อย คือถ้าเลือกได้ก็จะดูสกาลาเพราะชอบ ritual ของการเดินขึ้นบันได รอซื้อตั๋ว ซื้อขนม แล้วเข้า foyer ไปรอคนดูรอบก่อนหน้าเดินออกมา ชอบสังเกตุดูสีหน้าคนที่กำลังเดินออก จะชอบเดาว่าใครชอบ ใครบ่น ใครหลับ พี่ๆ น้าๆ ที่สกาลาและลิโดบางคนก็จำผมได้ น้าที่ขายขนมรู้ว่าผมชอบซื้อโคลอนและน้ำเปล่าก่อนเข้าโรง พี่ที่ขายตั๋วก็รู้แถวที่นั่งประจำของผม ในวันที่ลิโดฉายหนังวันสุดท้ายผมก็ได้ไปไหว้ลาพี่ๆ น้าๆ ทุกคน บางคนบอกว่าคงไม่ตามไปทำต่อที่สกาลาแล้วเพราะคนเยอะเกินงาน จะกลับไปต่างจังหวัดอยู่กับลูกหลาน จริงๆ แล้วในคืนสุดท้ายของลิโดคืนนั้น หลายๆ คนก็คงแอบคิดแล้วว่าคงถึงคิวของสกาลาในอีกไม่นาน

ในหลายๆ ปีที่ผ่านมามีความพยายามของหลายกลุ่มที่พยายามทำให้คนทั่วไปเห็นถึงความสำคัญและความงามของสกาลา ด้วยหวังว่าเจ้าของที่จะมองเห็น หรือประชาชนจะสนับสนุนเป็นวงกว้าง เผื่อจะต่อชีวิตสกาลาจะได้อีกหลายๆ ปี เช่นหอภาพยนตร์ก็จัดโปรแกรม ‘ทึ่งหนังโลก’ เอาหนังคลาสสิกมาฉาย ในวันที่ Godfather ฉาย มีคนดูล้นโรง คนดูต้องนั่งบนบันได มีคุณย่าคุณยายมาดูพร้อมกับลูกหลาน คนทุก generation มาร่วมประสบการณ์ดูภาพยนตร์ด้วยกันที่นี่ สกาลาครึกครื้นมีชีวิตที่สุดในบ่ายวันนั้น เมื่อสองปีก่อน เพื่อนๆ lighting designer ก็จัด ‘The Wall’ lighting installation ทุกครีบเสา ดาวบนฝ้า ถูกเน้นด้วยแสงไฟจนคมสวย โถง foyer ได้รับการขับด้วยไฟสีทั้งที่ผนังและฝ้าเพดาน ในโรงก็มี lighting installation ที่เข้ากับดนตรีที่เรียบเรียงขึ้นมาเป็นพิเศษ ช่วงนั้นสกาลาสวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา มีคนไปชมไปถ่ายรูปถ่ายคลิปลง social กันมากมาย ทำให้พวกเรามีความหวังขึ้นมาอีกนิดนึง

ผมทำ presentation แสดงถึงความสำคัญของสกาลาทั้งในแง่สถาปัตยกรรมและวัฒนธรรม พยายามแสดงแนวทางการเก็บอาคารนี้ไว้โดยปรับการใช้สอยและโปรแกรมให้ร่วมสมัย เพราะรู้ดีว่าจะคงเป็นโรงหนังฉายหนังแบบเดิมไม่ได้ตลอดไป เพิ่มความเป็นไปได้ของการหารายได้ และประเภทของ retail ที่เสริมกับโรงหนัง รวมทั้งตัวอย่างของโรงหนัง standalone ทั่วโลกที่ปรับตัวและ sustainable ในที่สุด ผมเอาเข้าไปคุยกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องโดยตรง เขาก็รับฟัง แต่มองไปที่ตาก็รู้ว่าสิ่งที่เราพยายามสื่อมันผ่านเข้าและออกไปเรียบร้อยแล้ว มันไม่ตรงกับเป้าที่เขาตั้งไว้ตั้งแต่ต้น

หลังจากนั้นไม่นาน โควิดก็มา Apex ก็จำเป็นต้องปล่อยสกาลาไปก่อนกำหนด ของประดับตกแต่งถูกถอดออกไป เหมือนเป็นความตั้งใจของเบื้องบนที่จะให้สกาลาดูโทรมลง ดูด้อยค่าลงเรื่อยๆ เมื่อวันที่จะทุบจะได้ไม่มีคนออกมาต่อต้านกันมากนัก 

จนเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เพื่อนที่รักสกาลาด้วยกันส่งรูปสกาลาที่ถูกทุบมาให้ จนถึงวันที่เขียนวันนี้ก็คงไม่มีอะไรหลงเหลือแล้ว ผมคงไม่คร่ำครวญอะไรมากมาย ทุกอย่างมีวันจบของมัน หนังก็มีอวสาน จริงๆ ทางรอดของสกาลาก็ริบหรี่มาหลายปี เหมือนเพื่อนสนิทที่ป่วยหนักมานาน บางวันก็ทรงๆ บางวันก็สดใส เราก็เก็บความจำวันที่เพื่อนคนนี้สวยที่สุด มีชีวิตชีวาที่สุดไว้ก็แล้วกัน

_____________

อมตะ หลูไพบูลย์ เป็นสถาปนิกผู้ร่วมก่อตั้ง Department of Architecture Co.

PHOTO ESSAY : BANGKOK DEEMED

TEXT & PHOTO: CHATCHAVAN SUWANSAWAT

(For English, press here)

ตั้งแต่เด็กจนโต เราอาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ แบบที่ว่าไม่ได้เคยย้ายไปไหน ตอนเด็กเราถูกเลี้ยงไว้แบบไข่ในหินไม่ให้ออกนอกบ้าน จนกระทั้งเติบใหญ่กลายเป็นว่าปมในวัยเด็กนั้น สร้างความเก็บกดที่อยากจะออกเดินดูกรุงเทพฯ ให้ได้มากที่สุดในวัยผู้ใหญ่ 

ปัจจุบันการได้ออกเดินในช่วงหยุดสุดสัปดาห์นั้นเป็นความสนุกตื่นเต้นและเสพติด เราชอบเดินไปเรื่อยๆ มีจุดหมายบ้างไม่มีบ้าง และมันนำเราไปสู่พื้นที่และสิ่งของที่แปลกตา ที่ล้วนเกิดจากผู้คนรวมถึงต้นไม้ใบหญ้าที่ประกอบเข้าด้วยกันแบบไม่ตั้งใจ และต่างดิ้นรนให้มีชีวิตต่อไปอยู่ในเมืองที่ผู้คนคิดว่ารักและเกลียดนี้

_____________

ชัชวาล สุวรรณสวัสดิ์ เป็นสถาปนิกและนักเขียน (บ้างไม่เขียนบ้าง) ผู้เขียนหนังสือ ‘อาคิเต็กเจอ’ ที่พูดถึงความไทยๆ ผ่านสิ่งของงานออกแบบของผู้คนในเมือง ปัจจุบันก่อตั้ง Everyday Architect & Design Studio เพื่อทำงานสถาปัตย์ที่เกี่ยวข้องความสนใจเรื่องไทยๆ 

facebook.com/everydayarchitectdesignstudio
facebook.com/viewtiful.chat
instagram.com/chutcha_crowbar

WE SEE OUR SOULS BETTER IN THE DARK

TEXT & PHOTO: WAN CHANTAVILASVONG

(For English, press here)

เดินทางคนเดียวในวันที่ฟ้าครื้มไปด้วยเมฆและฝนพรำ ความสงัดตกลงท่ามกลางหมู่ถ้ำอชันตา มรดกโลกที่พระสงฆ์เคยใช้เป็นที่ปฏิบัติธรรมกว่าพันปีที่ผ่านมา ถ้ำและโครงสร้างเหล่านี้เป็นส่วนที่เหลือไว้จากการขุดของมนุษย์ ยิ่งขุดลึกเข้าไปในภูเขามากเท่าไหร่ แสงสว่างก็จะลดเหลือน้อยนิดและเลือนลางลง พื้นที่อันมืดมิดเหล่านั้นคือที่ตั้งของห้องเล็กๆ รายล้อมโถงกลาง เป็นช่องว่างอันมืดมิดเพื่อให้ผู้ปฏิบัติธรรมเห็นซึ่งธรรมชาติของจิตใจตนเอง

ในพื้นที่อันมืดมิดนั้นเองที่ช่างอนุรักษ์กำลังส่องไฟดวงน้อยเพื่อคอยต่อชีวิตให้กับช่องว่างแห่งการเข้าใจธรรมชาติของจิตใจ

_____________

ว่าน ฉันทวิลาสวงศ์ นักวางแผนเมืองและนักวิจัย ผู้มีการถ่ายภาพเป็นการเล่นที่จริงจัง ภาพถ่ายของว่านมักเป็นการถ่ายทอดความคล้ายและความแตกต่างของสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติและวิถีชีวิตของผู้คนจากพื้นที่ต่างๆ ทั่วโลก

facebook.com/wan.chtvlv
wanchantavilasvong.squarespace.com

PHOTO ESSAY : BANGKOK URBAN STORIES

TEXT & PHOTO: HIROTARO SONO

(For English, press here)

ผมมักพยายามมองหาเรื่องราว เวลาที่ผมเดินผ่านพื้นที่ต่างๆ ในเมืองอยู่เสมอ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่มุมที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างพื้นที่และผู้คน

“ทำไมพื้นที่นี้ถึงดูน่าสบายจัง?” “อะไรคือองค์ประกอบที่ทำให้บรรยากาศของพื้นที่เป็นแบบนี้กันนะ?”

พื้นที่เมืองถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์ มันจึงเต็มไปด้วยความคิดของผู้คนหลากหลาย
และปริมาณที่มากมายของความคิดนั้นก็เป็นเรื่องยากที่จะทำความเข้าใจในทันทีทันใด
ดังนั้นแล้ว หากเราต้องการที่จะรู้สึกสนุกไปกับการเดินเล่นภายในเมือง เราต้องตั้งใจมองหาและจับความคิดและเรื่องราวอันแตกต่างกันไปของพื้นที่เมือง

ผมถ่ายภาพเวลาที่ผมสังเกตเห็นเรื่องราวบางอย่าง
เพื่อเป็นแรงบันดาลใจการออกแบบสถาปัตยกรรม
เพื่อความสุขของตัวผมเองที่จะได้ร่วมแบ่งปันมันกับผู้อื่น

นี่คือมุมมองของผม
และนี่ก็คือกรุงเทพฯ ของผม

_____________

Hirotaro Sono (Hiro) คือช่างภาพชาวญี่ปุ่นที่จับภาพและแบ่งปันอารมณ์ของพื้นที่และผู้คน เขายังเป็นสถาปนิกที่ออกแบบความรู้สึกของพื้นที่และผู้คนด้วยเช่นกัน

hirotarosono.com
instagram.com/sono_thai.jp

PHOTO ESSAY : YOUR HOUSE DOWNSTAIRS

TEXT & PHOTO: JONATHAN TAN

(For English, press here)

สิงคโปร์เป็นประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องโครงการที่อยู่อาศัยของรัฐ โดยประชากรกว่า 80% ของสิงคโปร์อยู่อาศัยในแฟลตของ Housing Development Board หรือ HDB บริเวณใต้ถุนของแฟลตเหล่านี้มีองค์ประกอบหนึ่งที่มักถูกมองข้ามไปก็คือ ‘ช่องในกำแพง’ ที่มาในหลากหลายรูปทรงและสีสัน การมีอยู่ของมันช่วยทำให้พื้นที่ส่วนกลางของแฟลตที่เหล่าผู้พักอาศัยมาพบปะรวมตัวกันมีความสนุกขึ้นอีกเป็นกอง และแม้มักจะพบเจอได้เฉพาะในแฟลตการเคหะรุ่นเก่าๆ ช่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่ชาวสิงคโปร์ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศเลยก็ว่าได้

ภาพถ่ายชุดนี้มุ่งหมายที่จะรวบรว ‘ช่อง’ เหล่านี้ที่ชาวสิงคโปร์รู้จักกันดีในฐานะ ‘Your House Downstairs’ 

_____________

เมื่อใดที่พอมีเวลาว่าง โจนาธานชอบสนุกไปกับโปรเจ็คต์แนวสร้างสรรค์อยู่เสมอๆ ผลงานภาพถ่ายของเขาอย่าง ‘Singapore Pantone’ และ ‘Your House Downstairs’ ได้รับการพูดถึงในสื่อสิ่งพิมพ์ทั้งในท้องถิ่นและต่างประเทศ งานส่วนใหญ่ของเขางอกเงยมาจากความเชื่อที่ว่าคุณสามารถเจอศิลปะในสิ่งรอบตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสิ่งที่ถูกมองข้าม เพียงเพราะมันเป็นสิ่งที่คุณเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ปัจจุบันโจนาธานทำงานในวงการโฆษณา โดยดำรงตำแหน่ง ผู้จัดการแบรนด์อาวุโสของ 72andSunny Singapore และแม้ตำแหน่งหน้าที่การงานจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานด้านสร้างสรรค์นัก โจนาธานเชื่อว่าทุกคนล้วนมีความเป็นครีเอทีฟด้วยกันทั้งนั้น

cargocollective.com/jontan
facebook.com/jontannn
instagram.com/jontannn

PHOTO ESSAY : AYUTTHAYA, 2015 – 2021

TEXT & PHOTO: NAWAPAT DUSDUL

(For English, press here)

ชุดภาพถ่ายสถาปัตยกรรมเกิดใหม่ในอยุธยา ช่วงระหว่างปี พ.ศ. 2558 – 2564 บันทึกไว้ด้วยสมาร์ทโฟนขณะไปเยี่ยมชมสถานที่จริง จากโอกาสที่ผู้เขียนจับพลัดจับผลูได้ทำงานเป็นสื่อคลุกคลีแวดวงสถาปัตยกรรมและการออกแบบ และมักใช้สิทธิ์จากการเป็นคนพื้นเพ อาสาเป็นตัวแทนทีมไปสัมภาษณ์ผู้ออกแบบในแต่ละโปรเจ็คต์ด้วยความปรีติ
 
ไล่ตั้งแต่ The Wine Ayutthaya และ The Artisans Ayutthaya โดย ผศ.บุญเสริม เปรมธาดา จาก Bangkok Project Studio, Baan Pomphet และ Sala Ayutthaya โดย ศิริยศ ชัยอำนวย และอริศรา จักรธรานนท์ แห่ง Onion จนล่าสุด The Summer Coffee Company Old Town โดย นพชัย อรรฆยะพิศุทธิ์ จาก Space+Craft
 
ผู้เขียนจึงอยากบันทึกภาพจากมุมมองของตัวเอง ผ่านช่วงเวลาที่แสงตกกระทบลงบนสถาปัตยกรรม ที่ผู้ออกแบบตีความและนำเสนอความเป็นอยุธยาออกมาในหลากมิติ เก็บเอาไว้ในฐานะชาวกรุงเก่า ที่หวังอย่างยิ่งว่าจะมีสถานที่ซึ่งเป็นมรดกใหม่ของเมืองเช่นนี้เพิ่มจำนวนมากขึ้น เพื่อตั้งอยู่คู่ขนานไปกับโบราณสถานที่ขึ้นหิ้งเป็นมรดกโลก
 
_____________
 
นวภัทร ดัสดุลย์ ปัจจุบันทำงานในสังกัดบ้านและสวน เป็นนักเล่าเรื่องที่ตัวเองอยากเล่าเป็นบางครั้ง เล่าตามสั่งด้วยหน้าที่เป็นส่วนใหญ่ สนใจการถ่ายภาพธรรมชาติที่ไม่ต้องสั่งเปลี่ยนท่า สถาปัตยกรรมที่ไม่เขินกล้อง รวมถึงวัตถุที่หยุดนิ่งและเคลื่อนไหวโดยไม่ต้องร้องขอ
 

PHOTO ESSAY : FIND THE LIGHT

TEXT & PHOTO: SOMYOS SAE-NGOW

(For English, press here)

แสงทำให้เกิดเงาและแสงเปลี่ยนแปลงในทุกๆ วัน
แสงแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคน
แสงของเราจะเป็นอย่างไร จะรู้ก็ต่อเมื่อเราหาเจอด้วยตัวเอง
 
_____________
 
สมยศ แซ่โง้ว เป็นพนักงานบริษัท กับ Freelance รับถ่ายภาพสถาปัตยกรรม ชอบถ่ายภาพสิ่งต่างๆ รอบตัว และสนใจในงานถ่ายภาพสถาปัตยกรรม
 
 
 
 

PHOTO ESSAY : (NEXT) STATION

TEXT & PHOTO: PEERAPAT WIMOLRUNGKARAT

(For English, press here)

สถานีรถไฟกรุงเทพ (หัวลำโพง) // คือสถานที่ที่สร้างแรงบันดาลใจในทุกๆ ครั้งที่ไปเยี่ยมเยือน

_____________

แอ๊ด พีรพัฒน์ วิมลรังครัตน์ (addcandid)
ช่างภาพผู้ชื่นชอบเก็บบันทึกภาพนิ่ง
ที่มีความเคลื่อนไหวในความทรงจำ

Leica Ambassador (Thailand)
Architecture photography @somethingarchitecture
Pocketbook A(dd)perture @abookpublishing

fb.com/addcandid
addcandid.com